Αντί για «Big 4», έχουμε «Fear For Four»

Η πρόκριση των τεσσάρων μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου στα ημιτελικά του φετινού Κυπέλλου, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με χαρά. Απόλαυση. Να προκαλεί το συναίσθημά μας. Αντί για αυτό, η πρώτη αντίδραση που βγαίνει από μέσα μας είναι φόβος. Είναι η απόδειξη ότι το προϊόν πάσχει...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα θα υποδέχονταν μια τέτοια εξέλιξη με πολύ μεγάλη ανυπομονησία. Φανταστείτε την Ιταλία με όλους τους "καλούς της" στους "4". Την Ισπανία. Την Γερμανία. Πολύ περισσότερο την Αγγλία. Δεν έχουν σημασία οι σύλλογοι, διότι αυτές οι χώρες έχουν πολλούς "μεγάλους". Από αυτούς, λοιπόν, διαλέξτε τους πιο "μεγάλους" και βάλτε τους να παίξουν μεταξύ τους. Η χαρά του παιχνιδιού.

Στην Ελλάδα; Η χαρά της "τρομοκρατίας". Πώς θα διαχειριστούμε τόσα ντέρμπι μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Ποιος θα σφυρίξει αυτά τα παιχνίδια; Μην κρυβόμαστε, λίγο πολύ όλοι το σκεφτήκαμε αυτό όταν προέκυψαν οι τέσσερις των ημιτελικών. Περισσότερο σκεφτήκαμε τον διαιτητή, παρά το αν ο Τσιγκρίνσκι ή ο Κάνιας θα είναι έτοιμοι. Αν ο Ανσαριφάρντ θα έχει "δέσει" ακόμη περισσότερο με το σύνολο ή αν ο Εμποκού, με Κόπα Αφρικα ενδιάμεσα, θα αντέξει.

Το θέμα είναι σοβαρό. Πολύ πιο σοβαρό από τα όρια του ποδοσφαίρου. Αφορά συνολικά την ελληνική πραγματικότητα. Αρα - θα πρέπει να αφορά - και φορείς που ξεπερνούν τα "σύνορα" ενός μικρόκοσμου. Ο οποίος μάλιστα έχει αποδείξει ότι αδυνατεί να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις. Πρέπει να αφορά και την ίδια την πολιτεία, όχι με "αστυνομική διάθεση", δηλαδή περιμένουμε να γίνει ό,τι γίνει και μετά παρεμβαίνουμε. Με διάθεση προστασίας της ίδια της κοινωνίας. Μην γελιόμαστε, έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο...

Από αγκάθι βγαίνει ρόδο, λένε. Με αυτή την έννοια, θα μπορούσαν αυτοί οι πέντε αγώνες που θα γίνουν ακόμη στο φετινό Κύπελλο, να αποτελέσουν και μια από τις τελευταίες ευκαιρίες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Να ανακτήσει έστω μέρος της αξιοπιστίας του, της ασφάλειάς του, της πραγματικής διάστασής του, που έχει ξεκάθαρα αλλοιωθεί.

Είναι και μια ευκαιρία να πείσει και πάλι ανθρώπους, που το είχαν αποτινάξει από πάνω τους με όσα τραγικά έβλεπαν, να το ακολουθήσουν. Να το "γεμίσουν", όχι μόνο με πιο γεμάτες εξέδρες στα γήπεδα, αλλά με πιο κανονικές συμπεριφορές. Πιο ανθρώπινες. Στην τελική, πιο ποδοσφαιρικές. Σε αυτόν τον τομέα είναι απαραίτητο να βοηθήσουν πάρα πολύ και οι παράγοντες των τεσσάρων ομάδων. Αν είχαν στο μυαλό τους ότι κάποια στιγμή θα θελήσουν να κάνουν κάτι για τη βελτίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτή η στιγμή είναι τώρα.

Έχουν την ευκαιρία να βάλουν το θεμέλιο και να χτιστεί το ποδόσφαιρό μας και πάλι από την αρχή. Ή, αν τελικά θέλουν το αντίθετο, έχουν την ευκαιρία να το χαντακώσουν. Απλά ας γνωρίζουν ότι εκεί έξω, έξω από τα γήπεδά τους δηλαδή, υπάρχει πολύς κόσμος που περιμένει να ξαναμπεί. Αν νιώσει και πάλι χαρά στην προσμονή ενός ντέρμπι των "Big 4" και όχι φόβο για το τι θα συμβεί...